Androgenowe wypadanie włosów

Problem łysienia androgenowego dość powszechnie dotyczy mężczyzn. Nikomu nie jest obcy widok mężczyzny z tak zwanym wysokim czołem, zakolami, przerzedzeniem szczytu głowy. Przyjęło się uważać, że to normalna kolej rzeczy i że nic się nie da z tym zrobić.

Charakterystyka łysienia androgenowego

Przypadłość ta głównie dotycząca panów, choć nie tylko. Kobiety też dotyka ten problem. Łysienie androgenowe może mieć swój początek w różnym wieku – o tym decydują pewne cechy genetyczne. Zwykle pokolenie młodsze zaczyna zmagać się z tym problemem nieco wcześniej niż pokolenie starsze. Ocenia się, że częstość występowania łysienia androgenowego u mężczyzn wynosi około 50% w wieku poniżej 50. roku życia, oraz ponad 70% powyżej 70 roku życia. Łysienie androgenowe u kobiet dotyka około 3-6% poniżej 30. roku życia oraz około 30-40% powyżej 50. roku życia.

Etiologia tego stanu jest wieloczynnikowa. Najważniejszą rolę przypisuje się predyspozycjom genetycznym. Podstawą procesu jest miniaturyzacja mieszków włosowych na skutek działania dihydrotestosteronu – DHT oraz wysokiego stężenia alfa 5-reduktazy. Proces postępuje stopniowo poprzez początkowe zmniejszenie się mieszka włosowego, zwiększenie ilości włosów cienkich, a następnie opróżnienia mieszków, wypadania włosó, a końcowo zaniku mieszka włosowego.

Przebieg procesu łysienia androgenowego u kobiet i mężczyzn

U mężczyzn proces przebiega z przesunięciem linii czołowej, pogłębieniem tzw. zakoli oraz przerzedzeniem szczytu głowy. Zaawansowanie ocenia się według 7-stopniowej skali Hammiltona – Norwooda. Z kolei u kobiet dochodzi do objawu poszerzenia się przedziałka, następnie przerzedzenia okolicy ciemieniowej, aż do jej praktycznie całkowitego wyłysienia. Oceniamy to według 3-stopniowej skali Ludwiga. Włosy okolicy potylicznej i skroniowej nie ulegają procesowi łysienia androgenowego ze względu na wysoki poziom enzymu aromatazy. Powoduje to swoiste zabezpieczenie przed szkodliwym działaniem dihydrotestosteronu.
Problem łysienia może mieć różny mechanizm. Najczęściej spotykamy się z procesem telogenowego wypadania włosów – powszechniejszy u kobiet. Związane jest to ze skróconym czasem żywotności włosów. Kolejne, to podłoże anagenowe, gdzie dochodzi do nagłego uszkodzenia mieszka włosowego W przypadku łysienia androgenowego możemy mówić częściowo o mechanizmie telogenowym – skrócenie życia włosa, a także miniaturyzacja mieszka i jego zanik. Istnieje także wiele innych przyczyn problemów związanych z utratą wypadania włosów. Wymaga to szczegółowej konsultacji lekarskiej i leczenia.

Co robić gdy pojawia się problem wypadania włosów?

Co w takim razie robić kiedy zauważa się początki łysienia? Należy udać się na wizytę do specjalisty dermatologa. Tylko on ma wystarczającą wiedzę do tego, żeby rozpoznać prawidłowo proces, a także jego przyczynę. Podstawowym sposobem rozpoznania możliwego podłoża problemu jest wywiad zdrowotny, badania diagnostyczne wykluczające różnorodne schorzenia ogólne, a także badanie trichoskopowe. Za pomocą trichoskopii lekarz ocenia skórę głowy, jednostki włosowe, obecność włosów cienkich, puste mieszki włosowe z zaczopowanymi ujściami, sieć naczyniową skóry głowy. Badanie można przeprowadzić za pomocą dermatoskopu lub wideodermatoskopu – służących powszechnie do badania znamion skórnych. W przypadkach wątpliwych można wykonać biopsję skóry głowy. Na tej podstawie lekarz jest w stanie wdrożyć odpowiednie leczenie zewnętrzne oraz w razie konieczności doustne – zgodnie z obecnymi wytycznymi.

Jak wspomagać proces leczenia?

Metodami wspomagającymi w leczeniu łysienia androgenowego jest odpowiednia suplementacja. Zaleca się między innymi preparaty bogate w biotynę. Ważne jest dostosowanie wspomagających produktów pielęgnacyjnych, szamponów i odżywek, w celu poprawy kondycji włosa. Środki bogate w oligosacharydy, bioaktywne peptydy, pantenol, kompleksy seboregulujące, biotynę wpływją dodatnio na poprawę odżywienia włosów.

Specjalista Dermatologii i Wenerologii dr n. med. Anna Krajewska-Wojtyś